Frans Beskers

Ik ben geboren als een spons. Als kind deed ik niets liever dan leren en nieuwe ontdekkingen doen en dat is nog steeds zo.
In de zesde klas (nu groep 8) was ik na twee maanden helemaal klaar, er was gewoon geen nieuwe leerstof meer. Als er dan een juf of meester ziek was, mocht ik als invalhulp voor de klas. Ik vond dat verschrikkelijk leuk.
Anderen dingen leren zit me gewoon in het bloed.
De middelbare school was een plek om andere dingen te ontdekken. Hoe kreeg ik de leraren op de kast, hoe kreeg ik dingen gedaan. Daarnaast was er voetbal. Voor mij de mooiste sport die er bestond en bestaat. Ik speelde gitaar en mijn interesse voor gedrag groeide met de dag.

Op mijn 16e gaf ik toneelles in een buurthuis in Spijkenisse. Ook gaf ik gitaarles, dat laatste was mijn eerste activiteit als ondernemer.
Na mijn eindexamen ging ik naar de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar. Daar studeerde ik af als eerste graad docent drama en dramatherapeut.
Vier maanden heb ik gewerkt in het Eerste Nederlandse psychiatrisch dagcentrum. Dat benauwde mij te veel en ik werd acteur. Eerst maakte ik een clownsprogramma en ging op straat spelen. Super leerzaam en doodeng. Ook gaf ik theaterlessen en clownerie (eenwieleren).

Een paar jaar later had ik mijn eerste echte onderneming, de Stichting voor ToneelkunsT. We verzorgden lessen aan mensen vanaf 13-18 jaar, maakten producties en hadden een eigen repetitieruimte.
Toen ik 30 was werd ik vader en realiseerde ik mij dat luiers geld kosten. Ik ging audities doen.
Ik heb overal gespeeld. Als laatste bij John Lanting.
Ik voelde me niet thuis in dat circuit, ik had nauwelijks eigen inbreng. John Lanting werd ziek en ik stond weer op straat.

Door het trainingswerk ben ik mij meer en meer gaan verdiepen in organisatieontwikkeling, mijn kracht ontdekte ik in verandermanagement. Ik heb afscheid genomen van het bureau en ben als zelfstandige freelancer verder gegaan, Frans Beskers Produkties werd Frans Beskers Partners, in 2010 heb ik daar de merknaam De Rotterdamse Aanpak aan toegevoegd. Mijn collega’s zeiden namelijk altijd tegen hun klanten, “laten we die Rotterdammer er maar bij halen, echt een klusje voor hem”.